Професорот раскажува дека кога се смирил по првичниот шок, ги грабнал чантата, лаптопот, суви грицки и го напуштил станот, придружувајќи им се на оние што биле надвор. Видел дека многу луѓе штотуку ги отвориле вратите и истрчале надвор, облечени во влечки
Би Џеј Ричардсон (45), американски државјанин кој работи како професор во Газиантеп, во близина на епицентарот на земјотресот во Турција, го опишува своето искуство од ситуацијата што се одвива на теренот.
„Сите сме во шок. Во вторникот наутро шетав околу една мала област на Газиантеп. Штети има насекаде – испукани згради, малтер, скршено стакло, паднати некои згради. Секоја од овие згради претставува стотици луѓе кои сега се бездомници. Видов десетици автомобили во кои спијат луѓе, па дури и цели семејства. Температурите синоќа беа ниски, под -1 Целзиусов степен. Нивните батерии, нивниот гас, тоа нема да издржи“,
изјавил тој за „Гардијан“.
Тој живее и предава во Газиантеп во последните седум години.
„Се разбудив во 4:17 часот кога се случи првиот земјотрес. Имаме повремени земјотреси, но овој беше очигледно многу полош. И едноставно не застана. Живеам на третиот кат од стара бетонска зграда од пет ката и очекував да се урне. Слушнав како се крши стакло во ходникот додека луѓето бегаа од становите надвор најбрзо што можеа, што не беше најпаметно, но – паничите. Стоев внатре под мојата врата. Првиот потрес траеше повеќе од една минута. Се чувствуваше како цела вечност и целата зграда се нишаше и се тресеше“,
раскажува наставникот.
‘We are in shock’: survivor of Turkey earthquake describes aftermath https://t.co/RcJxMtYNUw
— Guardian US (@GuardianUS) February 7, 2023
Тој истакна дека кога се смирил по првичниот шок, ги грабнал чантата, лаптопот, суви грицки и го напуштил станот, придружувајќи им се на оние што биле надвор. Видел дека многу луѓе штотуку ги отвориле вратите и истрчале надвор, облечени во влечки.
„Поради студениот дожд и снег на теренот, набрзо почнавме да се филтрираме внатре, но потоа имаше уште еден голем последователен потрес. Ова е дилемата во која се наоѓаат многу луѓе од вчера. Не можеме да останеме надвор цел ден, но не е безбедно внатре. Познавам многу луѓе кои целото време го поминуваат во својот автомобил. Околу 8 часот сабајле успеав да се качам во такси, возачот не наплаќаше, а мајка му и сопругата беа на задното седиште, само се возеа со него цел ден. Се упатив кон моето училиште, кое ја имаше отворено фискултурната сала – зграда од армиран челик и бетон, добро изградена. Овде зградите се градат евтино и брзо, немаат западни стандарди. Повеќето од зградите овде што сè уште стојат – не им верувате“,
додаде тој.
Управителот на неговата зграда го контактирал вчера околу пладне, пред вториот земјотрес и му препорачал да не се враќа дома во следните 72 часа. На километар и пол оттаму целосно се урна зграда од 13 ката, посочува Ричардсон.
„Не знам дали мојата зграда сѐ уште стои, речиси се плашам да прашам“,
додаде тој.
Според Ричардсон, во гимназијата ноќевале околу 200 луѓе.
„Секој има своја хорор приказна. Сите знаеме барем некој кој го изгубил својот дом, бил заробен или уште полошо. Денес многу луѓе излегоа да најдат излез, да ги проверат своите домови и домашни миленици, да добијат ќебиња или храна. Тие немаат поим што ќе прават на долг рок. Многу патишта се целосно уништени или блокирани поради големи несреќи. Мојот пријател ми испрати слики од неговиот тешко оштетен стан во Искендерун, 120 километри од Газиантеп, во зграда од 15 ката. Тој и неговото семејство се во засолниште, фокусирани да го преживеат денот, иднината е премногу неподнослива за справување“,
вели професорот.
Тој откри дека јаде оризови колачи и чипс, дека засега има доволно грицки, но не доволно за да издржи три дена.
„Повеќето продавници се затворени. Се надевам дека тие ќе се отворат наскоро за да можеме да добиеме повеќе залихи на храна. Има добра количина на флаширана вода за пиење, но нема проточна вода за перење или за употреба во тоалет. Јас ја носам истата облека што ја носев вчера, а утре пак ќе ја носам“,
рече тој.
Тој изјави дека моментално се во вонредна состојба.
„Властите побараа на патиштата да се одвива само суштински сообраќај, со цел да бидат отворени за итните или помошните работници. Тие ги советуваа луѓето да не влегуваат во згради кои се сметаат за небезбедни. Струјата ни доаѓа преку генератори, но многу бензински пумпи се без бензин, а наскоро и други ќе останат. Малото олеснување што дојде со право беше концентрирано во урбаните центри, но има десетици мали села кои се исто толку сериозно погодени. Знаеме дека ќе треба многу време за да се вратиме во нормала. Сакам да бидам силен, некој на кој моите студенти можат да се потпрат, но морам и да се средам себеси. Сакаме само да ја преживееме следната ноќ“,
заклучи Ричардсон.