Германскиот, поточно, „високиот“ дијалект што еволуирал како стандард, го делат Германија, Австрија и Лихтенштајн. Исто така, се смета за официјален јазик во Швајцарија, Белгија и други земји. Сепак, никој не расправа дали, да речеме, луксембуршкиот е јазик или дијалект на германскиот
Оваа недела Бугарија, членка на ЕУ, стави вето за почетокот на формалните преговори за пристапување на својот сосед Северна Македонија кон Европската Унија. Една од наведените причини на Софија е дека Скопје одбива да признае одредени историски „вистини“, вклучувајќи го и ставот дека македонскиот е дијалект на бугарскиот јазик и затоа не заслужува формален статус на „јазик на ЕУ“, пишува Андреас Клут, колумнист на „Блумберг опинион“.
„Тоа е тешко да го проголтаат граѓаните на Северна Македонија, кои веќе направија други болни отстапки за да станат кандидат за ЕУ. Во 2018 година тие дури го сменија своето име за да ја задоволат Грција – која има регион исто така наречен Македонија – со додавање ‘Северна’ за малата словенска земја да се разликува“,
забележува Клут.
Во жаргонот на општествените науки, се наведува во колумната, понекогаш им одговара на луѓето кои се на власт да бидат „разделувачи“, нагласувајќи ги разликите повеќе од сличностите.
„Овие денови, на пример, може да биде спорно дали норвешкиот, данскиот и шведскиот јазик се ‘искрени’ јазици или само форми на скандинавските. (Една смешна разлика што еднаш ја слушнав е дека данскиот јазик во основа звучи како норвешки подводен јазик.) Но, за време на модерната ера, трите нордиски нации, некогаш обединети во Калмарската унија, сакаа да формираат посебни идентитети. Така, тие станаа јазични разделувачи.
посочува колумнистот на „Блумберг опинион“.
Обратниот случај е со кинескиот, на пример. Ако не ги почитувате вообичаените пишани знаци, говорените ‘дијалекти’ како кантонски или хака се неразбирливи за говорителите на мандарински или сичуански. За многу лингвисти, ова навистина ги прави ‘јазици’. Но, не спомнувајте му го тоа на националистички глупак во Пекинг. Идеологијата на Кина, од династиите на Средното Кралство до денешната Комунистичка партија, е дека нејзините разновидни јазици се сите форми на кинески јазик“,
Секогаш кога политиката и прашањата за идентитетот стануваат опуштени, оценува Клут, полемиките за дијалектите и јазиците стануваат неважни.
Германскиот, поточно, „високиот“ дијалект што еволуирал како стандард уште од времето на Мартин Лутер, го делат Германија, Австрија и Лихтенштајн. Исто така, се смета за официјален јазик во Швајцарија, Белгија и други земји. Сепак, никој не расправа дали, да речеме, луксембуршкиот е јазик или дијалект на германски.
„Слично јазично примирје некогаш владееше и во поранешна Југославија, чиј дел беше и Северна Македонија. Поклонувајќи се на политичката реалност, Србите, Хрватите, Босанците и Црногорците се согласија дека зборуваат на истиот јужнословенски јазик, наречен српско-хрватски. Тогаш земјата се радели и некои од нејзините републики влегоа во војна едни против други. Сега тие инсистираат дека зборуваат одделни јазици. Во извесна смисла, јазикот е сличен на расата. Научно, двата концепта не значат ништо конкретно и се развиваат со текот на времето. А сепак и двајцата имаат експлозивен политички потенцијал. Трагедијата е во тоа што премногу често тие ги разделуваат луѓето без добра причина. Значи, во духот на европската интеграција и хармонија – тоа е поентата на ЕУ – еве еден скромен предлог до Софија и Скопје: Ве молиме, откажете се од кавгата и продолжете да зборувате. На крајот на краиштата, се разбирате“,
се нагласува во колумната на „Блумберг опинион“.