Се пензионира од глумата во 1973 година на 39-годишна возраст. Нејзин примарен фокус стана активизмот за животните. Во 1977 година таа се придружи на протестите против ловот на фоки, а во 1986 година ја основа Фондацијата „Брижит Бардо“
Почина Брижит Бардо, француската актерка која се здоби со слава како меѓународен секс-симбол пред да се откаже од филмската индустрија и да стане активист за права на животните. Имаше 91 година.
Таа се здоби со меѓународна слава со филмот од 1956 година „И Бог ја создаде жената“ и се сметаше за секс-симбол во следните две децении. На почетокот на 1970-тите таа се повлече од глумата и се посвети на политичкиот активизам, каде што нејзината страсна борба за правата на животните се претвори во коментари за етничките малцинства и отворена поддршка за француската крајна десница, што ѝ донесе серија пресуди за поттикнување расна омраза, објавува „Гардијан“.
Родена во Париз во 1934 година, Бардо пораснала во богато, традиционално католичко семејство. Како исклучително талентирана танчарка, таа била примена да студира балет на престижниот Париски конзерваториум. Таа, исто така, започнала кариера како модел појавувајќи се на насловната страница на списанието „Ел“ на 15-годишна возраст. Токму моделирањето ја довело до нејзините први филмски улоги.
На аудиција, таа го запознала Роџер Вадим, со кого се омажила во 1952 година, веднаш по нејзиниот 18. роденден. Таа имала низа помали, но сè позначајни улоги, вклучувајќи ја и онаа со Дирк Богард во британскиот хит „Доктор на море“ во 1955 година. Сепак, филмот на нејзиниот сопруг Вадим „И Бог ја создаде жената“, во кој таа играла неконтролирана тинејџерка во Сен Тропе, го зацементирал нејзиниот имиџ и ја претворил во глобална икона.
Бардо не само што ја плени филмската публика, туку брзо стана инспирација за уметниците и интелектуалците. Меѓу нејзините обожаватели беа Џон Ленон и Пол Мекартни, кои ги замолија своите тогашни девојки да ја обојат косата руса за да личат на неа.
Колумнистот Рејмон Картие ѝ посвети долга статија во „Париз-Мач“ во 1958 година, „Случајот Бардо“, додека Симон де Бовоар го објави својот познат есеј „Брижит Бардо и синдромот Лолита“ во 1959 година опишувајќи ја како најслободната жена во Франција.
На почетокот на 1960-тите Бардо се појави во низа значајни француски филмови, вклучувајќи ја драмата „Вистина“ на Анри-Жорж Клузо, номинирана за „Оскар“, „Вистина“ на Луј Мал и култниот класик „Презир“ на Жан-Лик Годар. Во втората половина од деценијата, таа прифати и неколку холивудски понуди, вклучувајќи ја мексиканската историска комедија „Вива Марија!“ со Жана Моро и вестернот „Шалако“ со Шон Конери.
Таа, исто така, се занимаваше со музичка кариера. Ја сними оригиналната верзија на песната „Je T’Aime … Moi Non Plus“ која Серж Генсбур ја напиша за неа додека беа во врска. Сепак, плашејќи се од скандал откако нејзиниот тогашен сопруг Гинтер Сакс дозна за аферата, Бардо го замоли Генсбур да не ја објавува песната. Подоцна ја пресними со Џејн Биркин и таа стана огромен комерцијален успех.
Притисокот на славата стануваше сè потежок за неа.
„Лудилото што ме опкружуваше секогаш ми изгледаше нереално. Никогаш не бев навистина подготвена за животот на ѕвезда“,
се довери таа на „Гардијан“ во 1996 година.
Се пензионира од глумата во 1973 година на 39-годишна возраст. Нејзин примарен фокус стана активизмот за животните. Во 1977 година таа се придружи на протестите против ловот на фоки, а во 1986 година ја основа Фондацијата „Брижит Бардо“.
Контроверзии и десничарски активизам
Бардо подоцна испрати протестни писма до светските лидери поради истребувањето на кучињата во Романија, убивањето делфини на Фарските Острови и колењето мачки во Австралија. Таа, исто така, редовно изразуваше силни ставови за религиозното колење на животните. Во нејзината книга од 2003 година „Плачот во тишината“, таа промовираше десничарска политика и ги напаѓаше хомосексуалците, наставниците и, како што самата рече, „исламизацијата на француското општество“, за што беше обвинета за поттикнување расна омраза.
Таа беше долгогодишен поддржувач на францускиот Национален фронт (сега Национален собир).
„Во врска со застрашувачкото зголемување на имиграцијата, целосно ги споделувам ставовите на Жан-Мари Ле Пен“,
изјави таа за „Гардијан“.
Во писмо од 2006 година до тогашниот министер за внатрешни работи Никола Саркози, таа рече дека муслиманското население на Франција ја „уништува нашата земја со наметнување на своите постапки“.
Бурен приватен живот
Брижит Бардо била мажена четири пати: со Роже Вадим (1952-1957), Жак Шарие (1959-1962), со кого го добила својот единствен син Николас во 1960 година, Гинтер Сакс (1966-1969) и Бернар д’Ормал, поранешен советник на Ле Пен, со кого се омажила во 1992 година. Таа имала и низа бурни врски со познати мажи, меѓу кои и актерот Жан-Луј Трентињан и музичарот Серж Генсбур.