Од станицата имало страшна глетка: наместо градот Скопје, во подножјето на падината на Водно се кревале големи облаци од прашина
Континуитетот на микросеизмичките набљудувања по силниот земјотрес што ги обезбедил професорот Драган Хаџиевски претставува, всушност, основен материјал за понатамошните обемни истражувања на скопското епицентрално подрачје од сеизмолошки и од сеизмотектонски аспект, велат од Сеизмолошката опсерваторија
Сеизмолошката станица на Универзитетот во Скопје била единствената сеизмолошка станица која работела во времето на катастрофален земјотрес што на денешен ден го потресе главниот град во 1963 година.
Во моментот на земјотресот, со станицата раководел Драган Хаџиевски, професор на Природно-математичкиот факултет во Скопје. Други вработени во станицата во тоа време биле геологот Панде Георгиевски и помошник-лаборантот и чувар на станицата Ристо Глигоров, кој со своето семејство живеел во станбениот дел на станицата, нешто што било вообичаено за тогашните сеизмолошки институции.
Меѓутоа, Панде и Ристо на 26 јули 1963 година биле на годишен одмор, па така за време на кобното утро во Скопје од стручните лица на станицата бил само Драган Хаџиевски, а во зградата на станицата – само родителите на Ристо Глигоров, Тимо и Софија.
„Тимо и Софија на 26 јули 1963 година, во 05 часот и 17 минути, биле разбудени од многу силен подземен удар, проследен со силна бучава. Веднаш потоа почувствувале и слушнале силни удари во надворешните ѕидови на станицата од одронетите варовнички стени на падината на Водно над станицата. Станицата, за среќа, не претрпела значајни оштетувања. Истрчале во дворот на станицата, каде биле сведоци на страшна глетка: наместо градот Скопје, во подножјето на падината на Водно се кревале големи облаци од прашина. Кога по некое време прашината се расчистила, здогледале урнати згради и куќи. Во целокупниот хаос, не ни забележале дека во моментот пристигнал раководителот на станицата, Драган Хаџиевски, кој со своето возило, со многу големи тешкотии, низ паниката и урнатините во градот Скопје, успеал да стигне до станицата“,
се вели во објавата на Сеизмолошката опсерваторија при ПМФ.
Станицата тогаш била опремена со два механички сеизмографа MAINKA, монтирани уште во првата половина на 1957 година, на начин да ги бележат движењата на тлото вдолж правците север–југ и исток–запад, и со механичкиот сеизмограф CONRAD, монтиран во февруари 1963 година, на начин да ги бележи движењата на тлото вдолж правецот север–југ.
„Професорот Драган констатирал дека сите три сеизмографи биле исфрлени од работа при ударот на силниот земјотрес. Со голема возбуденост, но и умешност, тој успеал, околу 38 минути по настапот на земјотресот, да го врати во работа сеизмографот CONRAD, а по околу 2 часа и 32 минути, и едниот од сеизмографите MAINKA. Со ова било овозможена континуирана регистрација на другите земјотреси настанати по силниот, што, пак, обезбедило натамошно издавање на Сеизмолошкиот билтен и на засебни извештаи, како и навремено информирање на населението заради преземање соодветни заштитни мерки“,
се вели во објавата.
Континуитетот на микросеизмичките набљудувања по силниот земјотрес што го обезбедил професорот Хаџиевски претставува, всушност, основен материјал за понатамошните обемни истражувања на скопското епицентрално подрачје од сеизмолошки и од сеизмотектонски аспект, но и особен пример за сите сеизмолози за несебичното стручно залагање и акција, утрото на 26 јули 1963 година.
Во катастрофалниот земјотрес што тогаш го погоди Скопје загинаа 1 070 лица, 2 900 беа повредени, а голем дел од станбените објекти беа разурнати.
Земјотресот беше регистриран во тогашната Сеизмолошка станица Скопје на механичките сеизмографи кои сега претставуваат музејска вредност, а беше почувствуван на целиот Балкан.
