Дваесетгодишен кревач на тегови од Уганда избегал од Олимпиското село и рекол дека не сака да се враќа во својата земја
На помалку од една недела пред почетокот на Олимписките игри во Токио, организаторите наидоа на голем проблем – првиот случај на ковид-19 е регистриран во Олимпиското село. Додека водечките луѓе се обидуваат да се справат со новата состојба, во главниот град на Јапонија сите се обидуваат да се подготват за почетокот на игрите.
Веста дека е потврден првиот случај на инфекција со коронавирус во Олимпиското село ги загрижи навивачите и ја зголеми загриженоста за можноста за одржување на најголемиот светски спортски фестивал, јавува РТС од Токио.
Засега нема паника и организаторите се обидуваат да се погрижат за секое можно сценарио.
Јапонците го држат сето тоа под контрола. Тој еден случај е изолиран. Секако, сите што беа во контакт со него ќе треба да бидат ставени во карантин. Кога ќе ги погледнеме репортерите, сите мора да ги почитуваме тие строги правила,
вели репортерот на РТС од Токио.
Денот во Токио го одбележа и исчезнувањето на еден спортист од Уганда, 20-годишниот кревач на тегови Јулиус Секитолеко. Се испостави дека Секитолеко избегал од Олимпиското село, но организаторите на Олимписките игри преку апликација го пронашле во Нагоја.
Тој не сака да се врати во својата земја, туку да остане во Јапонија и да побара азил.
Што се однесува до новинарите, тие пристигнуваат полека и за неколку дена ќе има целосен прес-центар. Засега ги нема премногу во Токио, но оние што дојдоа се жалат дека не можат да си ја завршат работата нормално. Постојано се тестираат, негативни се со денови, но не можат да се движат никаде.
Џани Мерло, кој дури 24 пати известувал од Олимписките игри како новинар, ја спореди сегашната состојба со своите први искуства.
Во мојата кариера следев 12 летни и 12 зимски олимписки игри. Ја знам историјата на последните 40 години на олимпиското движење. Првата средба беше во 1960 година кога бев дете, татко ми ме однесе во Рим на Олимпискиот стадион. Во тоа време, нормално беше да влезете во Олимпиското село со вашето семејство, да шетате и да разговарате со спортисти. Луѓето се чувствуваа слободни, пријателски расположени, имаше олимписки дух,
вели тој.
После тоа, како новинар, бев на Олимписките игри во Минхен 1972 година, вели Италијанецот.
Имаше терористички напад и веќе ништо не беше исто. Сè започна да се затвора, чекор по чекор, ограничувањата се зголемија и повеќе не знам како можеме да работиме нормално. Ние немаме пристап до спортисти, не можеме да се движиме никаде и сè уште сме далеку од спортски објекти. Што можеме да направиме,
ги нагласува разликите Мерло.
Неговиот колега од Германија, Франк Шнајдер, откри како изгледа кога претставниците на медиумите се под постојан надзор.
Мислам дека условите за работа во Токио се добри од една страна – има доволно простор, транспортот работи беспрекорно и луѓето сакаат да помогнат, тие се многу kindубезни. Но, од друга страна, постојат многу строги правила за нас новинарите. Кога работиме, имаме некој полицаец кој седи во холот во хотелот и нè контролира ако излеземе. Не можеме да работиме каде сакаме, многу е тешко да стапиме во контакт со спортисти. Не сум видел спортисти, да бидам искрен,
вели Шнајдер.