Вкупно 17 научни работници вработени во Институтот за македонски јазик „Крсте Мисирков“ преку писмен допис апелираат да не се прифаќаат разговори за категории, како јазик, нација и историја во актуелните случувања со Бугарија. Тие велат дека за овие категории не може да „се преговара“ и потребно е да се зачуваат македонските државни и национални вредности, како и идентитетските обележја.
Во нивниот допис испратен до медиумите велат дека синтагмата „македонски јазик според Уставот“, е бесмислена и не соодветствува на општествените законитости, бидејќи, како што се вели во дописот, за еден јазик да постои не му е потребен устав.
Според потписниците, овој став го истакнуваат земајќи ги предвид последните случувања на релација Софија – Скопје. Тие велат дека се должни да ги изнесат нивните недвосмислени ставови.
„Кога го имаме предвид јазикот, треба да се осврнеме на Европската повелба на фундаментални права чиј чл. 22 гласи: ‘Унијата ќе ја почитува културната, религиозната и јазичната разноликост’. Сметаме дека при сите разговори што ги опфаќаат јазичните и идентитетските прашања секоја земја членка на ЕУ мора да ја почитува оваа европска определба. Всушност, овој член ги поставува како беспредметни притисоците од Бугарија, но го поставува и прашањето за отсуство на реакција од ЕУ во врска со споменатите притисоци“,
се вели во соопштението.
Понатаму, додаваат дека во лингвистиката се прифатени и се научно фундирани фактите дека дијалектната диференцијација во Македонија започнала од 11 век, од кога може да се следат бројни иновации, а основните црти на македонските дијалекти се проследуваат на преминот од 13 кон 14 век.
„Во текот на 19 век во Македонија се јавуваат бројни дејци, кои исцрпно се занимаваат со посебните јазични особености на македонските говори, во споредба со бугарските и српските говори, како што се: Х. Матов, П. Зографски, Е. Спространов, Т. Китанчев и други. Автентичната дејност и јазичен израз на Ѓорѓија Пулевски кој во Речникот од три јазици во 1875 год. пишува: ‘Наше отачество се велит Македонија и ние се именуваме сл. Македонци’, го отвора патот кон македонското наречје во книгите, речниците и учебниците и кон обработката на историјата во книгата „Славјанско-македонска општа историја“. Кон втората половина на 19 век започнале во Македонија да излегуваат учебници на македонски говори од Димитар В. Македонски, Димитар Хр. Узунов, Кузман Шапкарев, Венијамин Мачуковски и др. и почнале да се отфрлаат бугарските учебници како неразбирливи за учениците“,
се вели во соопштението.
Додаваат дека во 1891 год. е формирана Младата македонска книжовна дружина, која го издава списанието „Лоза“ во кое се употребуваат правописни правила што ги истакнуваат јазичните особености на македонските говори.
„Вистинска артикулација на идејата за македонски литературен јазик е книгата на Крсте Мисирков, „За македонцките работи“ од 1903 год., во која се изнесени основните критериуми за стандардизација на македонскиот јазик. Преку оваа книга и во списанието ‘Вардар’, Мисирков ја промовира правописната норма преку фонетската реализација на централните македонски говори. Македонскиот јазик во 1903 год. бил и службен јазик на Македонското научно-литературно другарство во Санкт Петерсбург, на чие чело биле К. Мисирков и Д. Чуповски. Со прифаќањето на основните Мисиркови поставки за стандардизацијата на македонскиот јазик и нивна разработка се заокружи кодификацијата на македонскиот во 1944 год., чија јазична норма беше широко прифатена во сите сфери на општествениот живот“,
се вели во соопштението.
Меѓудругото, потписниците велат дека за македонските лингвисти, како и за сите Македонци, без разлика дали се државјани на Македонија или не се, е неприфатлива и синтагмата „македонски јазик според Уставот“, затоа што македонскиот им припаѓа на оние што го зборуваат, како што е, всушност, со сите други јазици во светот.
„Синтагмата ‘македонски јазик според Уставот’, е бесмислена самата за себе и не соодветствува на општествените законитости. Зашто, за да постои еден јазик не му е потребен устав. Современиот македонски јазик ги опфаќа сите негови пројави, и стандардната варијанта, и разговорните варијанти, но и дијалектните, од коишто, всушност, е произлезен стандардниот јазик. За разлика од стандардниот јазик, за дијалектните варијанти на македонскиот јазик, кои се протегаат и надвор од границите на Република Македонија: во егејскиот дел во Република Грција, во пиринскиот дел во Република Бугарија, во малопреспанскиот крај, Голо Брдо и Гора во Република Албанија и во неколку села во горанскиот крај во Косово – не е потребен устав. Неоспорни се фактите за протегањето на македонскиот дијалектен ареал, потврдени од врвни дијалектолози, и Македонци и странци, врз база на научни докази и факти. Притоа, не треба да заборавиме дека имаме и голема македонска дијаспора што го зборува и изучува македонскиот јазик во многу земји во светот, каде што владее правото и демократијата“,
се вели во соопштението.
Тие велат дека документи во кои македонскиот јазик ќе биде заменет со синтагми како „официјален јазик на РС Македонија“ или „македонски јазик според уставот“ се неприфатливи.
„Имајќи го предвид сево ова, упатуваме апел до преговарачите од македонската страна да не прифаќаат разговори за категории, како јазик, нација и историја, за кои не може да „се преговара“ и да ги чуваат македонските државни и национални вредности, како и идентитетските обележја“,
се вели во писмото.